Στην ηλικία των 2 χρόνων, ο γιος μας διαγνώστηκε με αυτισμό.
Σήμερα, είναι εννέα χρόνων. Οι άνθρωποι συχνά με ρωτούν, αν ξέραμε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Αν τα πράγματα με τον καιρό γίνονται πιο εύκολα. Κοιτάζοντας πίσω, θυμάμαι ότι, πράγματι, έδειξε κάποια ήπια σημάδια, πολύ νωρίς στην ανάπτυξή του. Κουνούσε, για παράδειγμα, τα πόδια του γρήγορα εμπρός πίσω. Ένας παιδίατρος μάς ονόμασε αυτές τις κινήσεις στερεότυπες και μια αναζήτηση από την Google μου έμαθε ότι αυτό μπορεί να σχετίζεται με τον αυτισμό.
Αλλά πάντα, μας χαμογελούσε και δε μπορούσα να υποψιαστώ τα σημάδια. Τέλος πάντων, ήταν ένα μωρό. Σίγουρα, ένα μωρό δε μπορούσε να εμφανίσει σημάδια αυτισμού; Αργότερα, μεγαλώνοντας άρχισε πολύ σύντομα να εμφανίζει πολλά συμπτώματα. Σταμάτησε να έχει επαφή με τα μάτια και σύντομα σταμάτησε να μιλάει, περνώντας πια το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου, κουνώντας το κεφάλι του και κοιτάζοντας τα χέρια του. Δεν αντιδρούσε όταν άκουγε το όνομά του. Ο αδελφός μου είναι αυτιστικός κι έτσι ξέραμε τι είχαμε να αντιμετωπίσουμε.
Και αυτό μας βοήθησε να αποδεχθούμε τη διάγνωση. Η έγκαιρη διάγνωση, μάλιστα, μας επέτρεψε να παρέμβουμε νωρίς. Τον γράψαμε σε ένα ειδικό σχολείο. Και χωρίς αμφιβολία, ήταν ο, τι καλύτερο κάναμε για εκείνον.
Ήταν μία δύσκολη επιλογή, καθώς ήταν πολύ μικρούλης. Ήταν τρεις μήνες, πριν τα τρίτα του γενέθλια όταν ξεκίνησε το ειδικό σχολείο. Έμοιαζε τόσο μικρούλης μέσα στη σχολική του στολή. Αλλά το εκπαιδευτικό προσωπικό είναι απίστευτα καταρτισμένο σε θέματα αυτισμού. Ο γιος μας από τότε που ξεκίνησε, έχει σημειώσει μεγάλη πρόοδο. Αρχίζει να μιλάει, ενώ είναι ένας καλό μαθητής, που του αρέσει να μελετά.
Πέτυχε τόσα πράγματα, που φοβόμουν ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να πετύχει. Αλλά, ο αυτισμός θα είναι πάντα εκεί, μαζί του. Δεν θα τον εγκαταλείψει ποτέ. Αυτό δε σημαίνει ότι η ζωή του θα είναι πάντα περιτριγυρισμένη από θλίψη. Θα είναι πάντα εκεί για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις. Κι εμείς θα είμαστε πάντα εκεί δίπλα του, για να τις αντιμετωπίσουμε μαζί. Η ζωή με τον αυτισμό είναι δύσκολη. Πραγματικά, δύσκολη. Είναι αυτός που είναι και τον αγαπάμε γι’ αυτό που είναι. Αλλά, θα έλεγα ψέματα ότι είναι εύκολα.
Η επικοινωνία μαζί του μπορεί να είναι απογοητευτική. Μπορεί να είναι εξαιρετικά ανήσυχος, εκνευρισμένος και θα ήθελα να κάνω κάτι να τα απομακρύνω όλα αυτά. Βάζουμε τα δυνατά μας, για να τον βοηθήσουμε να ελέγξει τις εκρήξεις. Αλλά, υπάρχουν και οι φορές που είναι ευτυχισμένος, ενθουσιασμένος και γελά. Δεν ενδιαφέρεται πώς τον βλέπει ο κόσμος. Κάνει αυτό που θέλει.
Υπάρχουν μέρες που κλαίω και μισώ όλον αυτόν τον αγώνα. Αλλά, είναι εντάξει να νιώθω, έτσι. Μερικές φορές, νιώθω ότι τον απογοητεύω. Αλλά, αυτό δε βοηθά κανέναν μας ούτε εμένα, ούτε εκείνον. Ωστόσο, ο γιος μου με έχει διδάξει το πιο σημαντικό, πώς να σηκώνομαι όταν πέφτω! Δε μπορούμε να φανταστούμε πώς θα ήταν η ζωή μας χωρίς τον αυτισμό. Δε μπορούμε να φανταστούμε τη ζωή μας, χωρίς τον αυτισμό. Ναι, περπατάμε σε ένα δύσκολο μονοπάτι. Αλλά στο τέλος, μας φέρνει μία απίστευτη ευτυχία!»
