Αν και όλες ευχόμαστε να έχουμε μια ήρεμη εγκυμοσύνη και μια εύκολη γέννα, μερικές φορές τα πράγματα δεν πάνε έτσι όπως ελπίζουμε. Η αγωνία που περνούν οι γονείς όταν το μωρό τους γεννιέται πρόωρα είναι δύσκολο συναίσθημα. Το άγχος για το αν τελικά το παιδί τους θα καταφέρει να κρατηθεί στη ζωή είναι ο μόνιμος και ο χειρότερος φόβος τους, μέχρι ν΄ακούσουν απ’ τους γιατρούς ότι μπορούν να πάρουν το μωράκι τους σπίτι. Το ίδιο συνέβη και με αυτή τη μαμά, η οποία μοιράστηκε την ιστορία της και συγκίνησε πολλές παθούσες μητέρες.
«Μέχρι την 32η εβδομάδα, η εγκυμοσύνη μου ήταν φυσιολογική. Όταν όμως πήγαμε με τον σύζυγό μου για τον καθιερωμένο έλεγχο, με ενημέρωσαν ότι είχα πολύ υψηλή αρτηριακή πίεση, ενώ βρήκαν και πρωτεΐνη στα ούρα μου. Μας είπαν ότι είχα όλα τα σημάδια της προεκλαμψίας και ότι έπρεπε να μείνω στο νοσοκομείο μέχρι το μωρό μου να γεννηθεί.
Πάγωσα από τον φόβο μου. Ο άντρας μου προσπαθούσε να με καθησυχάσει, λέγοντάς μου πως στο τέλος όλα θα πήγαιναν καλά και πως οι γιατροί ήθελαν να μείνω στο νοσοκομείο για να με παρακολουθούν. Η θλίψη μου, όμως, ήταν τέτοια που δεν μπορούσα να ηρεμήσω.
Μόλις έγκαταστάθηκα στο δωμάτιο του νοσοκομείου ένιωσα λίγο καλύτερα. Δεν έκλαιγα συνέχεια και όλες οι νοσοκόμες ήταν πολύ υποστηρικτικές. Μου δόθηκαν φάρμακα για τη θεραπεία της αρτηριακής πίεσης και έλεγχαν τον καρδιακό παλμό του μωρού τρεις φορές την ημέρα.
Τη δεύτερη μέρα στο νοσοκομείο, έκανα μια εξέταση και μου είπαν ότι τα νερά μου δεν ήταν στο επίπεδο που έπρεπε να είναι, αλλά να μην ανησυχώ. Το μόνο που ευχόμουν ήταν το παιδί μου να γεννηθεί φυσιολογικά και στην ώρα του. Η ζωή, όμως, είχε άλλα σχέδια…about:blank
Όταν πλέον είχαν περάσει 6 ημέρες από τη διαμονή στο νοσοκομείο, μια εξέταση έδειξε ότι το μωρό δεν είχε κουνηθεί όλο το πρωί. Εκτός από μένα, ανησυχούσαν πλέον και οι γιατροί!
Το μεσημέρι ο γιατρός με ενημέρωσε ότι το παιδάκι μου θα γεννιόταν πρόωρα με καισαρική τομή, γιατί αλλιώς υπήρχε κίνδυνος να το χάσω. Ήμουν στην 33η εβδομάδα της εγκυμοσύνης και στο άκουσμα αυτών των λέξεων έχασα τη γη κάτω απ’ τα πόδια μου.
Θυμάμαι το θλιμμένο βλέμμα του συζύγου μου και πόσο σφιχτά αγκαλιαστήκαμε λίγο πριν μπω στο χειρουργείο. Μιάμιση ώρα αργότερα γεννήθηκε το μωρό μου. Ο άντρας μου πήγε με τις νοσοκόμες που πήραν το μωρό μας για να ελέγξουν όλα τα ζωτικά του σημεία και παρόλο που δεν κατάφερα να τον δω όταν γεννήθηκε, άκουσα τις κραυγές του και ήξερα ότι ήταν εντάξει και ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Μεταφέρθηκε στο θάλαμο ειδικής περίθαλψης για βρέφη, αφού ήταν μόλις 1.360 γραμμάρια και έπρεπε να μείνει σε θερμοκοιτίδα. Τον έβλεπα πριν γυρίσω πίσω στο δωμάτιό μου και έλιωνα. Ήθελα να είναι καλά και να μην έχει προβλήματα.
Πέρασα τέσσερις εβδομάδες καθισμένη δίπλα από τη θερμοκοιτίδα του στο νοσοκομείο και μετά από έναν ολόκληρο μήνα-που μου φάνηκε ατελειωτος- μας επέτρεψαν να πάρουμε το μωράκι μας σπίτι. Τώρα είναι 18 μηνών, ένα υγιέστατο και χαρούμενο παιδάκι. Θα είναι για πάντα το μικρό μας θαύμα. Μαχητής της ζωής!»
Πηγή: everymum.ie
