Η λέξη αγάπη μπορεί να ακούγεται ίδια σε όλους αλλά σίγουρα ο καθένας από εμάς την νιώθει διαφορετικά και μοναδικά.
Δεν χρειάζονται επιστημονικές διαλέξεις για να δεις την παραπάνω διαφορά. Αρκεί να είσαι άνθρωπος και να νιώθεις – και να βιώνεις αυτό που νιώθεις.
Η αγάπη, το «σ’ αγαπώ» δεν είναι μια απλή λέξη, είναι πράξη.
Βέβαια, το πώς εισπράττει την αγάπη ο καθένας είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.
Μερικές φορές δεν γνωρίζουμε με ποιο τρόπο οι άνθρωποι που αγαπάμε θέλουν να νιώσουν την αγάπη μας. Τους αρκεί; Μερικοί συνδέουν την αγάπη με το να αγοράζουν στον άλλον ακριβά δώρα, άλλοι με το να κριτικάρουν ή να διορθώνουν τον αγαπημένο τους, Αν είναι όμως να αγαπάμε τον άλλον όπως εμείς θέλουμε και όχι με τον τρόπο που έχει ανάγκη κι ο άλλος, τότε αυτό είναι αγάπη;
Έχοντας λοιπόν αυτά και άλλα τόσα στο μυαλό μου ένα βράδυ πριν ο γιος μου πέσει για ύπνο τον ρώτησα κάτι που δεν μου είχε καν περάσει από το μυαλό να ρωτήσω μιας και συνήθως λέγαμε, καληνύχτα και σ’αγαπώ…
Πότε νιώθεις ότι παίρνεις αγάπη; Με ποιό τρόπο θα ήθελες να νιώθεις την αγάπη μου;
Το πρόσωπο του ήταν σαν να φωτίστηκε από χάρα, τα μάτια του χαμογέλασαν και όλο ενθουσιασμό μου απάντησε: «όταν βλέπεις μαζί μου τις ταινίες μου».
Αμέσως σκέφτηκα από μέσα μου «Καλά απ’ όλα όσα κάνω μαζί του και περνάμε υπέροχα και ποιοτικά, αυτό του είναι τόσο σημαντικό;» Tον καληνύχτισα και βούλιαξα στις σκέψεις. Ξέρει καλά πόσο δεν έχω υπομονή αρκετές φορές να κάτσω να δω παιδική ταινία μαζί του. Μετά όμως σκέφτηκα πως δεν είναι στην ουσία το να δω ταινία μαζί του αλλά αυτό που τον κάνει να νιώθει την αγάπη μου είναι περισσότερο το ενδιαφέρον που δείχνω εκείνη τη στιγμή για την ταινία που επιλέγει, για αυτόν, για όσα του προκαλούν ενδιαφέρον και για όσα τον κάνουν να γελάει με την ψυχή του!
Την επόμενη μέρα μου είπε κι άλλα καθώς οδηγούσαμε προς το σχολείο (φαίνεται πώς η ερώτησή μου κάτι του είχε “ανοίξει” μέσα του)
– όταν μου ετοιμάζεις το αγαπημένο μου φαγητό
– όταν γελάμε μαζί
– όταν δουλεύεις στο λάπτοπ και τα παρατάς όλα και έρχεσαι να παίξεις μαζί μου
– όταν με κοιτάς που κάνω βουτιές
– όταν παρατηρείς τις ζωγραφιές μου που φέρνω απο το σχολείο
– όταν δεν φωνάζεις
– όταν έρχομαι στο κρεβάτι σου και αμέσως με αγκαλιάζεις
– όταν κάνω μια ζημιά που πειράζει και μου λες… δεν πειράζει
– όταν κλείνεις το τηλέφωνο γιατί σου λέω κάτι σημαντικό
Κι εγώ, μέσα απ’ όλα αυτά το μήνυμα που παίρνω είναι πως νιώθει αγάπη όταν ΤΟΝ ΚΟΙΤΑΩ. Όταν βλέπω ποιος στ’ αλήθεια είναι, όταν τον βάζω ως προτεραιότητα, όταν είμαι εκεί, όταν είναι εδώ μαζί μου, όταν έχουμε αυτές τις δικές μας στιγμές τρυφερότητας έστω για λίγα λεπτά και ο κόσμος σταματά να υπάρχει. Όταν του επιτρέπω να λάμψει και αναζητάει τον θαυμασμό μου, όταν είναι αυτό που θέλει και συνυπάρχει ισότιμα στο σπίτι με ασφάλεια, ελευθερία και σεβασμό. Όταν τέλος πάντων του κάνω αυτή την τόσο σημαντική ερώτηση και πραγματικά τον ακούω και μπορώ και τον καταλαβαίνω.
