Οι προσδοκίες από το γιο και οι συμπεριφορές της μητέρας προς το γιο διαφέρουν με αυτές της κόρης. Η γέννηση ενός αγοριού στην οικογένεια αποτελεί επιθυμητό γεγονός στην παραδοσιακή κοινωνία, ήδη από την αρχαιότητα.
Οι προσδοκίες από το γιο και οι συμπεριφορές της μητέρας προς το γιο διαφέρουν με αυτές της κόρης. Η γέννηση ενός αγοριού στην οικογένεια αποτελεί επιθυμητό γεγονός στην παραδοσιακή κοινωνία, ήδη από την αρχαιότητα.
Βασίζεται στις εδραιωμένες πεποιθήσεις ότι ο άνδρας είναι ο σωματικά δυνατός, ο προστάτης της οικογένειας, ο οικονομικός παράγοντας και ο συνεχιστής του ονόματος.
Όταν η κόρη γεννηθεί, τραγούδια και ταχταρίσματα ακούγονται συνέχεια από τη μητέρα. Όταν όμως γεννηθεί ο γιος, οι ψυχολόγοι-ερευνητές παρατήρησαν ότι η μητέρα έχει περισσότερο σωματική επαφή με το γιο, με σιωπηλή αγκαλιά και χάδι. Με αυτό τον τρόπο, ασυναίσθητα, μεγαλώνουν «σιωπηλούς και απόμακρους άντρες». Το πώς μεγαλώνει μια μητέρα την κόρη της «εξαρτάται από τον τρόπο που μεγάλωσε εκείνη», λέει ο ψυχολόγος Σέλντον Γκάρντνερ. «Η μητέρα έμαθε να έχει προτεραιότητα την ευχαρίστηση των άλλων. Εάν λοιπόν η κόρη δε “μοιάζει” στη μαμά, αλλά φροντίζει τις δικές της ανάγκες, είναι ελεύθερη και δημιουργική, τότε προκαλεί την επίκριση της μητέρας.»
Αντίθετα, ο γιος μαθαίνει να μη μιλάει πολύ, αποκτά ρόλους ως ο «άνδρας του σπιτιού», απολαμβάνει υπερβολική αγάπη, τρυφερότητα και αδυναμία της μητέρας, υποσυνείδητα, ως υποκατάστατο του ανεπαρκή πατέρα. Γίνεται υπερπροστατευτική, φροντίζει τα πάντα για το γιο, πριν τα θελήσει, πριν τα ζητήσει. Τον πνίγει, του στερεί πλήρως την ανεξαρτησία του, του στερεί τη ρεαλιστική ματιά που πρέπει να αποκτήσει μεγαλώνοντας για τη γυναίκα και για το ρόλο της ως συντρόφου.
Να γιατί όσο περισσότερο παρών στο σπίτι είναι ο πατέρας – ως πατέρας και ως σύντροφος -, τόσο πιο εύκολα ισορροπεί η κατάσταση στο σπίτι, ο γιος ανεξαρτητοποιείται πιο εύκολα, ξεπερνά γρήγορα το οιδιπόδειο σύμπλεγμα, ταυτίζεται με το πρότυπο του ίδιου φύλου και αποκτά την ταυτότητα του φύλου του.
Είναι ανάγκη στη ζωή να φτάσει ο γιος στο ψυχολογικό στάδιο ωριμότητας. Η μητέρα μπορεί να τον βοηθήσει, όταν:
1- Δε θυμώνει, δεν του επιτίθεται, ούτε γελάει πονηρά όταν π.χ. πιάνει το στήθος της. Το παιδί δεν πρέπει να νιώσει ντροπή ούτε απορία. Απλά να του εξηγήσετε ότι ναι μεν είναι καλή η σωματική επαφή, αλλά αυτή η συγκεκριμένη χειρονομία ζορίζει τη μητέρα όταν γίνεται από το γιο της.
2- Του εξηγεί ότι δε γίνεται να παντρευτούν, αυτό που όλοι οι γιοι επιθυμούν, αφού εκείνη είναι πάντα η μητέρα του και έχει ήδη παντρευτεί τον μπαμπά.
3- Του εξηγεί με απλά λόγια πως όλα τα μέλη της οικογένειας αλληλοϋποστηρίζονται, αγαπιούνται, προσπαθούν να είναι χαρούμενοι.
4- Δεν κοιμάται στο κρεβάτι μαζί του, είτε ως τριάδα είτε εξορίζοντας τον πατέρα στον καναπέ.
5- Προτείνει κοινές δραστηριότητες γιου – πατέρα, τέτοιες που, με κόλπο, να μπορέσει να δείξει και ο γιος την υπεροχή του.
Η μεγάλη αδυναμία της μητέρας στο γιο πρέπει να αποκτήσει όρια. Χρειάζεται συνεχή εγρήγορση για τον τρόπο ανατροφής. Σε περίπτωση κάποιων ερωτημάτων, η συμβουλή του παιδοψυχολόγου θα δώσει τις σωστές απαντήσεις. Η ωφέλεια του παιδιού είναι η ψυχική και η σωματική του υγεία. Διαμορφώνει ανεξάρτητη προσωπικότητα, με αυτοδυναμία, ασφάλεια και στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις.
Ο αρχηγός έτσι πρέπει να ανατραφεί.
