Πόσες μανούλες στην Κύπρο έχουν βιώσει το θαύμα της μητρότητας…
Και πόσες το βίωσαν σε ακόμα πιο έντονο βαθμό, γιατί αναγκαστικά ήλθαν αντιμέτωπες με το θαύμα που χρειαζόταν τεράστια αποθέματα δύναμης για επιβίωση. Αναφερόμαστε στα μωρά – θαύματα, στους μικρούς μαχητές της ζωής που έρχονται στη ζωή πρόωρα για να δώσουν μαθήματα σε όλους ακόμα και στους ίδιους τους γονείς τους.
Οι τρισχαριτωμένες διδυμούλες της γιόρτασαν αισίως τα τέσσερα τους χρόνια την περασμένη Κυριακή. Η δυναμική μανούλα τους, Μαρία Αβραάμ εξιστορεί την συγκλονιστική ιστορία της γέννησης ους και της μάχης που έδωσαν με στόχο να δώσει δύναμη και τις υπόλοιπες μανούλες που παλεύουν να είναι δυνατές και να μην τα παρατούν. Όπως λέει η ίδια “αν εγώ μπόρεσα τότε όλες μπορούμε“.
Η ιστορία της Μαρίας δημοσιεύεται με την άδεια της στην OffsiteCy, ενώ προηγουμένως είχε αναρτηθεί στα social media:
«Η προωρότητα με έπιασε στον ύπνο! Έτυχε να πέσω σε ένα άρθρο τις προάλλες με αυτόν τον τίτλο και από εκείνη την ώρα μου καρφώθηκε στο μυαλό…Ίσως γιατί μου καρφώθηκε ταυτόχρονα κατευθείαν στην καρδιά!
Σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης μου διάβαζα και χάζευα όλα τα σχετικά περί μωρού, διατροφής, παιδικού δωματίου και γενικά όλα αυτά που διαβάζει μια νέα μανούλα! Ποτέ όμως δεν έκατσα να διαβάσω ένα ολόκληρο άρθρο για την προωρότητα! Εννοείται είχα οραματιστεί το τέλειο δωμάτιο για τις δυο πριγκίπισσες που θα έφερνα σύντομα στον κόσμο! Διάλεξα τα πιο ακριβά κρεβατάκια, τα πιο trendy καρότσια, τον πιο εξεζητημένο βρεφικό εξοπλισμό που κυκλοφορούσε τότε στην αγορά! Εν ολίγης ξόδεψα τρομάρα μου μια μικρή περιουσία και ας πάθαινε μικρά επαναλαμβανόμενα εγκεφαλικά ο χάσπαντ κάθε φορά που έβλεπε τις τιμές! Εγώ στην κοσμάρα μου…και σε αυτήν την κοσμάρα όλα ήταν ροδινα….ροζ συννεφάκια, καρδούλες και χαρμόσυνα lullabies!
Έχουμε κλείσει ραντεβού για τις 2 Απριλίου για υπέρηχο ρουτίνας και να βάλουμε τις πρώτες ενέσεις για τους πνεύμονες. Πιο νωρίς βέβαια από τις 32 εβδομάδες που προνοούν οι ιατρικές οδηγίες αλλά μιας και σαν δίδυμη κύηση και άλλων παραγόντων ταυτοχρονα που συνέτρεχαν ήταν αυξημένη η πιθανότητα για πρόωρο τοκετό ο γιατρός δεν ήθελε να περιμένουμε άλλο!
Όλα κυλούσαν απολύτως φυσιολογικά, για τα ιατρικά δεδομένα με τα οποία ξεκινήσαμε μάλιστα όλα έβαιναν σοκαριστικα ομαλά!
Απόγευμα 31/03/2014 και αρχίζω να νιώθω άβολα…οκ δεν ήτανε και κάτι καινουργιο….δυο παιδιά είχα να παίζουν μπουνιές και κλωτσιές μέσα μου! Το είχα συνηθίσει πλεον… Ίσως φταίει βλέπετε που έχω υπερβολική ανοχή στον πόνο… Δυο πλευρά μου χασανε την μάχη με τις κλωτσιές αλλά εγώ ακόμα δεν είπα τίποτα σε κανένα…
Σκεφτομουν ότι θα περάσει…δεν είναι τίποτα σοβαρό… ΕΞΑΛΛΟΥ είναι πολύ νωρίς, σκέφτηκα!Μέχρι τα μεσάνυχτα οι πόνοι έγιναν πιο έντονοι και οι ανάσες μου βασανιστικές… Σύντομα ήρθαν και οι εμετοί…οι ζαλάδες!
Ξημέρωσε 1η Απριλίου 2014! Κάτι δεν πήγαινε καλά…ένιωθα πως δεν μπορώ να πάρω ανάσα πλέον.
Πήρα τον γιατρό τηλέφωνο και από τον τόνο της φωνής του κατάλαβα πως αγχώθηκε.
Μου είπε «Μπείτε στο αυτοκίνητο τώρα και ελάτε. Σας περιμένω στην κλινική!»Δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι πάμε να γεννήσω..απλά ένα κενό, προσπαθούσα μόνο να πάρω ανάσες αφού πλέον μου ήταν σχεδόν αδύνατο!
Φτάσαμε, μπήκα και ο γιατρός με έβαλε στα μηχανήματα υποστήριξης….η κατάσταση όμως χειροτέρευε με τα δευτερόλεπτα και οι ανάσες μου πλέον ήταν αραιές…αργές…κουρασμένες… Έχανα τις δυνάμεις μου. Ο γιατρός παρά τις ενδείξεις του καρδιοτοκογραφου έκρινε αναγκαία την ενδοκολπική εξέταση γιατί η κλινική μου εικόνα δεν σύναδε με τις ενδείξεις των μηχανημάτων!
Και κάπου εδώ ευχαριστώ τον Θεό που είχα τόσο έμπειρο γιατρό και στηρίχτηκε στο ένστικτο του!
Βγάζει το χέρι του και ήταν καλυμμένο στα αίματα… Εσωτερική αιμορραγία και σχεδόν ολική αποκόλληση πλακούντα! Ακούω τον γιατρό να λέει στον άντρα μου «Αν ήξερα ότι ήταν τόσο σοβαρό θα σας έστελνα κατευθείαν Μακάριο και θα ερχόμουν εγώ εκεί να σας συναντήσω. Γεννάμε Τώρα….
Το βλέμμα του σκοτείνιασε και σε 8-10 λεπτά άρχισαν να καταφθάνουν ομάδα ειδικών παιδιάτρων…επιπλέον γυναικολόγοι και ένα πανικοβλημένο τσούρμο ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού να τρέχουν, και στο βάθος τον ήχο των σειρήνων από τα ασθενοφόρα του Μακαρίου που ήταν παρκαρισμένα έξω και περίμεναν να μεταφέρουν τα μωρά. Ο γιατρός προσπάθησε να με καθησυχάσει λέγοντας μου «Μην αγχώνεσαι. Θα σώσουμε τα μωρά και μετά θα σε φροντίσουμε και εσένα». Εκείνη ήταν η ώρα που συνειδητοποίησα ότι ο Εφιάλτης ήταν προ των πυλών…
Θυμάμαι τον παιδίατρο μας να μου σφίγγει το χέρι πριν κοιμηθώ και να μου λέει «Να είσαι δυνατή. Τα μωρά σου θα είναι μια χαρά. Σου το υπόσχομαι!» Δεν είναι κάποιες στιγμές που λέμε «Και τώρα αρχίζει το show«; Ε για μένα μόλις είχε ξεκινήσει! Το ίδιο χέρι θυμάμαι να με σφίγγει μόλις άνοιξα τα μάτια μου ώρες μετά στην ανάνηψη και να μου δίνει κουράγιο λεγοντας, «τα μωρά τώρα είναι ασφαλή, ηρέμησε, τα φρόντισα και εκεί που είναι θα έχουν την καλύτερη δυνατή φροντίδα! Ο ΘΕΟΣ ΣΗΜΕΡΑ ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ ΣΑΣ!Θα παίρνω τηλέφωνο εγώ στην ΜΕΝΝ και θα σε ενημερώνω κάθε λίγες ώρες! »
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που άκουσα αυτήν την λέξη… Δεν είχα ιδέα τι είναι αλλά ήξερα ότι την μισώ.Έτσι λοιπόν ξεκινούν οι επισκέψεις στην ΜΕΝΝ (Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών). Καμία μανούλα δεν θα ήθελε να βρίσκεται το παιδάκι της σε αυτήν την μονάδα, αλλά πιστέψτε με τώρα πια δεν την μισώ καθόλου. Αντίθετα ευχαριστώ τον θεό που υπάρχει πλέον και η ΜΕΝΝ και τα περισσότερα παιδάκια ξεπερνούν την προωρότητα και τα καταφέρνουν…
Άλλα κάθονται πολύ και άλλα λίγο άλλα μέρες και άλλα μήνες… Εμείς κάτσαμε 45 μέρες η μια & 47 μέρες η άλλη που για μένα ήταν οι πιο δύσκολες μέρες όλης μου της ζωής. Προσπάθησα να μην το δείχνω και να μην στεναχωριέμαι, αλλά κανείς δεν μπορεί να μπει στην ψυχολογίας μιας μάνας που γεννά πολύ πρόωρα αν δεν το έχει περάσει ο ίδιος!
Ήταν πολύ δύσκολα αλλά με αληθινούς ανθρώπους δίπλα σου να σε στηρίζουν και τον Θεό μαζί σου τα ξεπερνάς.. Εδώ θέλω να πω καμπόσα ευχαριστώ. Ευχαριστώ τον άντρα μου που δεν δείλιασε αλλά αποδείχτηκε άντρας με Α κεφαλαιο…
Την αδελφή μου που στάθηκε σαν δεύτερη μάνα διπλά ‘στις κόρες μας’ όπως τις αποκαλεί! Την Μάνα μου που ήταν Βραχος….την Άννα Λ. που ήταν η πρώτη που μου είπε «Μην μασάς μπορείς!! Τα πέρασα και ξέρω! Μπορείς!!»
Τον παιδίατρο μας που δεν ξέρω αν θα σταματήσω ποτέ να τον ευχαριστώ για το υπόλοιπο της ζωής μου..που δεν άργησε να ανταποκριθεί, που παράτησε την οικογένεια του και έτρεξε, που ήταν ψύχραιμος και άμεσος, που ενέργησε σωστά και γρήγορα, που δεν τα έχασε όταν τα μωρά έπρεπε να διασωληνωθούν επί τόπου γιατί δεν υπήρχε χρόνος μέχρι να φτάσουν στο Μακάριο, που όταν η μια δεν είχε καρδιακή λειτουργιά δεν τα έχασε αλλά έκανε ανάνηψη…. που όταν ο ένας αναπνευστήρας δεν λειτούργησε δεν παραιτήθηκε, δεν σάστισε ούτε δείλιασε αλλά μοιράστηκε την δική του ανάσα! Και συνέχισε σταθερά να κρατάει τον ρυθμό και να μετράει ανάσες σε ολόκληρη την διαδρομή μέχρι την ΜΕΝΝ χωρίς να χάσει ούτε μια… Σας ευχαριστώ όλους από την καρδιά μου όσους ήσασταν δίπλα μας…ξερετε εσείς!
Περίμενα και μετρούσα τις ώρες μέχρι να φτάσει η ώρα για το επισκεπτήριο, καθώς επιτρέπουν μόνο δυο επισκέψεις της 1 ώρας την ημέρα. Ζούσα για την ΜΕΝΝ ακόμα και όταν δεν ήμουν εκεί… Ήταν το Σπίτι μας πλέον. Οι μέρες περνούσαν αργά και βασανιστικά…
Οι γιατροί τις πρώτες μέρες μας έδιναν ελάχιστες ελπίδες επιβίωσης και μετά από μέρες ακόμα τους έπαιρνες τις κουβέντες με το σταγονόμετρο. Έτσι σιγά σιγά πέρασαν τα πρώτα 24ωρα….οι πρώτες 3,4,5 μέρες και στις 6,7 αρχίσαμε να βλέπουμε μια μικρή αχτίδα φωτός. Άρχισαν σιγά σιγά να παίρνουν ανάσες χωρίς μηχανική υποστήριξη…δειλα δειλά μεν αλλά κάτι ήταν και αυτό και περνούσαν οι μερες με άπειρες εξετάσεις και εγώ να μαθαίνω καθημερινά ένα κατεβατό ιατρικούς όρους που μακάρι να μην τους είχα ακούσει ποτέ στην ζωή μου και να συνέχιζα να ζω στην κοσμάρα μου…
Ξαφνικά πάω μια μέρα και μου λένε «Αύριο φέρτε τα ρουχαλάκια της Α. για να την πάρετε!»
Δεν έκλεισα μάτι όλο το βράδυ.. περίμενα πως και πως να ξημερώσει.. είχα μεθύσει με ένα κοκτέιλ συναισθημάτων! Χαρά και θλίψη μαζί. Την μια θα την πάρω σπίτι αλλά θα συνεχίζω να έχω την άλλη μέσα! Θυμός…φόβος..ανυπομονησία..αμηχανία..όλα ένα κουβάρι στην ψυχή μου.
Τελικά 24 ώρες μετά που οι μικρές χωριστήκαν η διευθύντρια μας ενημέρωσε ότι πρότεινε να γίνουν κάποιες διευθετήσεις στο σπίτι και να πάρουμε και την άλλη μικρή εφόσον ήταν πλέον εκτός κίνδυνου και της είχαν απομείνει μόνο κάποια γραμμάρια βάρους να κατακτήσει για να έχει το επιθυμητό βάρος των 2Kg για να πάρει εξητηριο. Μας εξήγησε ότι από την ώρα που έφυγε η αδελφή της δε μπορούσαν να την καθησυχάσουν με τίποτα, δεν έπινε το γάλα της και φοβόντουσαν ότι αυτό θα την έπαιρνε βήματα πίσω αν συνεχιζόταν. Έτσι έγινε… πήγαμε σπίτι μας… και τι σπίτι μας δηλαδή που για τον επόμενο χρόνο το σπίτι μας ήταν σαν μια πιο ευχάριστη προέκταση του νοσοκομείου… πήγαμε σπίτι μας αλλά κάθε εβδομάδα επιστρέφαμε εναλλάξ για μεταγγίσεις… πήγαμε σπίτι μας αλλά νοσηλευόμασταν τόσο συχνά που τα νοσοκομεία πλέον ήταν το δεύτερο μας σπίτι!
Πολλοί δεν τόλμησαν ποτέ να μας ευχηθούν τα κλασσικά ‘να σας ζήσουν’… ενώ άλλοι μου ευχόντουσαν και με ρωτούσαν γιατί γέννησα πρόωρα και τις χαζές ερωτήσεις που ξέρουν ότι δεν έχουν απάντηση αλλά τις κάνουν έτσι, είτε γιατί είναι αφελής είτε και εγώ δεν ξέρω τον λόγο..Λες και ήξερα εγώ ή μπορεί κανένας να γνωρίζει με βεβαιότητα γιατί η ριμάδα η Προωρότητα μου έστησε καρτέρι και με έπιασε στον ύπνο! Μια χαρά δεν ήμουν εγώ στην κοσμάρα μου…
Τα δικά μου προωράκια και όλα τα προωράκια του κόσμου Είναι Μαχητές από γεννησιμιού τους!!!
Και μπορεί να ήταν Πρωταπριλιά αλλά Δεν ήταν ψέμα! Ήταν αλήθεια! Οι δίκες μου επαναστάτριες ήταν βιαστικές και ήρθαν για να χορέψουν την μαμά στο ταψί! Και το κάνουν με τρομερή επιτυχία 4 χρόνια τώρα! Ε λοιπόν μπορεί να μου την είχες στημένη στην γωνιά πονηρω προωρότητα αλλά 4 χρόνια μετά μπορώ με βεβαιότητα πλέον να σου κουνήσω το μαντήλι του αποχαιρετισμού σιγά σιγά! Αu revoir μαντάμ!!!! Είμαστε ακόμα εδώ!!!! Να ζήσετε μικρα μου ξωτικα!!!
Να είστε πάντα δυνατές όπως την πρώτη μέρα! Σας αγαπώ ρε και ας μου έχετε βγάλει την πίστη και ας ξέρω πως αυτά είναι μόνο η αρχή μιας μεγάλης περιπέτειας! Am in for it all!!!! Ε, 4 χρονια μετά έχω να σας πω με βεβαιότητα οτι διαπίστωσα πως όχι μονο η προωρότητα αλλα και η μητρότητα επίσης με ειχε πιάσει στον ύπνο!»
