Μαρία Ψωμά ήρθε αντιμέτωπη με την αναπηρία της από την πρώτη κιόλας μέρα που γεννήθηκε και με αυτήν ζει και πορεύεται μέχρι και σήμερα.
Πάσχει από Spina Bifida, ή δισχιδής ράχη όπως είναι γνωστή η ασθένεια αυτή στα ελληνικά, που κατά κυριολεξία σημαίνει ‘ράχη με σχισμή’, και χαρακτηρίζεται από ανεπαρκή ανάπτυξη της σπονδυλικής στήλης ή ανωμαλία στην διάπλασή της, που προκαλεί μερική ή ολική παράλυση.
Πρόκειται για μία πολύ σπάνια ασθένεια, καθώς μόνο 8 στα 10.000 νεογέννητα δύναται να την αντιμετωπίσουν. Η Μαρία, ένα από αυτά, έκανε το πρώτο της χειρουργείο όταν ήταν μόλις 40 ημερών, για να κλείσει την σχισμή με την οποία ήρθε στον κόσμο και 47 χρόνια μετά, μας μιλά για τον αγώνα ζωής που δίνει από τη μέρα εκείνη.
Αν και είναι σαν να γεννήθηκε με μισό σώμα, αφού το κάτω μέρος του κορμιού της στην ουσία είναι σαν να μην υπάρχει, για την ίδια το γεγονός αυτό, δεν υπήρξε ποτέ ανασταλτικός παράγοντας.
Το πείσμα, η επιμονή και η αγάπη της για ζωή ήταν πολύ πιο δυνατά από το κινητικό της πρόβλημα, κι έτσι κατάφερε να πάρει τη ζωή στα χέρια της και σήμερα μας δίνει μαθήματα ζωής.
“Γεννήθηκα με το κινητικό πρόβλημα, ευτυχώς, γιατί είναι πολύ δύσκολο όταν το πάθεις μετά”
Όσο δυνατή και να υπήρξε η ίδια, η πορεία ωστόσο δεν ήταν καθόλου εύκολη. Τα προβλήματα που αντιμετώπιζε της επέτρεψαν να μπει στο δημοτικό στα 8. Τελειώνοντας, μπήκε στο Κέντρο Αναπήρων Λευκωσίας όπου έζησε εσώκλειστη για 25 χρόνια.
Στα 30 της ξεκίνησε το νυχτερινό σχολείο με μόνο σκοπό να πάρει ένα απολυτήριο Λυκείου για να ανοίξει τα φτερά της και να ζησει μία ζωη πιο ανεξάρτητη. 7 χρόνια μετά τα κατάφερε, και το απολυτήριο έγινε το διαβατήριό για τη νέα της ζωή. Το 2009, βρίσκει δουλειά στο Νοσοκομείο Λευκωσίας, ως τηλεφωνήτρια, όπου εργάζεται μέχρι και σήμερα. Η ζωή της αλλάζει ολοκληρωτικά, φεύγει από το Κέντρο Αναπήρων και αποφασίζει να μείνει για πρώτη φορά μόνη της.
Με ειδικό αυτοκίνητο για άτομα με αναπηρία κατάφερε να μπορεί να μετακινηθεί από μόνη της χωρίς να εξαρτάται από κανέναν. Ωστόσο, το μέσο που της χάρισε την “ελευθερία” της, κατάφερε να την καθηλώσει μια για πάντα στο αναπηρικό καροτσάκι, μετά από ένα σοβαρό τροχαίο στο οποίο ενεπλάκη.
Ωστόσο δεν τα έβαλε κάτω, συνεχίζει να δουλεύει και να ζει μόνη της και αντιμετωπίζει τη ζωή με χαμόγελο και αισιοδοξία. ‘Ενα πρωινό Παρασκευής μας άνοιξε το σπίτι της και μέσα σε λίγα τετραγωνικά γνωρίσαμε έναν άλλο κόσμο. Η Μαρία έχει την δική της καθημερινότητα, που ενώ μπορεί να μοιάζει με την ζωή όλων των υπολοίπων, είναι ταυτόχρονα πολύ διαφορετική.
Ακόμα και τα πιο απλά για την Μαρία δεν είναι και τόσο εύκολα… Πήγαμε μαζί μία βόλτα στην πόλη και μας έδειξε τον γολγοθά που αντιμετωπίζει κάθε φορά που πρέπει να βγει από το σπίτι. Μας μίλησε για τον ρατσισμό που βιώνει και την αντιμετώπιση που έχει από τον κόσμο.
“Είμαι ανάπηρη σωματικά, όχι πνευματικά….Το τροχοκάθισμα δυστυχώς φοβίζει”
Για σένα λοιπόν, που θα παρακολουθήσεις την συζήτηση αυτή, εύχομαι την επόμενη φορά που θα συναντήσεις ένα άτομο σε τροχοκάθισμα να μην το κοιτάξεις περίεργα, και μην το κάνεις να νιώσει άβολα! Είναι κι αυτός ένας άνθρωπος τόσο ικανός όσο κι εσύ, και το χειρότερο που μπορείς να του κάνεις είναι να του δείξεις οίκτο. Γιατί να ξέρεις, οι άνθρωποι με κάθε είδους αναπηρία το μισούν αυτό…
Α! Και κάτι τελευταίο….Την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να αφήσεις το αυτοκίνητό σου σε ένα χώρο στάθμευσης για ανάπηρους ή στη μέση ενός πεζοδρομίου (έστω και για λίγο), σκέψου πως θα δυσκολέψεις την ζωή της Μαρίας, και της κάθε “Μαρίας”, ακόμα παραπάνω!
