Σήμερα που είναι η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας…
Πρόκειται για μια ηρωίδα μητέρα που όσα και αν της συμβαίνουν, εκείνη είναι εκεί για να αγκαλιάσει, να φροντίσει, να διδάξει, να βοηθήσει, να ακούσει, να συμπαρασταθεί, να ενθαρρύνει τα παιδιά της ώστε να ανακαλύψουν ότι έχουν δύναμη, ικανότητες και δεξιότητες, να τους μάθει να αγαπάνε, να συγχωρούνε και να εκτιμάνε. Ο αγώνας αυτής της γυναίκας πραγματικά συγκλονίζει!
Η Χριστίνα Κίτση Ττινιόζου αναφέρει στο ant1iwo:
«Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αραδίππου. Είμαι παντρεμένη και έχω 3 παιδιά. Είχα όμορφα παιδικά χρόνια, γεμάτα αγάπη, αθλητισμό και χορό.
Η ζωή μου άλλαξε όταν αρρώστησε ο πατέρας μου. Ήταν μόλις παντρεύτηκα. Είχε καρκίνο και πάλεψε για 4 ολόκληρα χρόνια αλλά δυστυχώς…
Όταν τον έχασα, μου στοίχισε πολύ και πέρασε καιρός μέχρι να βρω τη δύναμη να συνεχίσω κανονικά τη ζωή μου. Δεν μπορούσα να ξεχάσω το χαμόγελο του πατέρα μου. Ήταν τρυφερό σαν χαμόγελο αγγέλου.
Από τότε, προσπαθούσα διαρκώς να βρίσκω τρόπους να βοηθώ τους ανθρώπους που υποφέρουν από αυτή την ασθένεια. Οργάνωνα συχνά διάφορες φιλανθρωπικές εκδηλώσεις, αιμοδοσίες και ότι άλλο μπορούσα.
Ήμουν αισθητικός και πέρα από το ινστιτούτο αισθητικής διατηρούσα και κατάστημα αθλητικών ειδών. Χαιρόμουν την οικογένεια μου και λάτρευα να περνώ όσο περισσότερες στιγμές μπορούσα με τα παιδιά μου. Κάναμε πολλά πράγματα μαζί όπως ποδηλασία, χορό και περπάτημα.
Πριν ακριβώς ένα χρόνο, μήνα Μάρτιο…
Είχα έντονους πονοκεφάλους και οι γιατροί μου έδιναν διάφορα φάρμακα χωρίς όμως κανένα αποτέλεσμα. Τον Μάιο είχα οργανώσει ένα φιλανθρωπικό event και ήμουν καλά όλο το βράδυ. Ένιωθα απλώς λίγο κουρασμένη όταν πήγα για ύπνο. Το πρωί όταν ξύπνησα, δεν ένιωθα καθόλου το ένα μου χέρι, ήταν εντελώς νεκρό. Επίσης, είχα πτώση της γωνίας του στόματος (απόκλιση του στόματος προς το αντίθετο πλάγιο). Ο άντρας μου και τα παιδιά μου σοκαρίστηκαν.
Πήγαμε σε πολλούς γιατρούς αλλά δυστυχώς κανείς δεν κατάλαβε τι είχα. Κάποια στιγμή έχασα και τη φωνή μου. Για 33 μέρες δεν μπορούσα να μιλήσω.
Τον Ιούλιο πήγαμε Ισραήλ. Εκεί μου είπαν ότι πιθανόν να έπαθα περιφερική πάρεση προσωπικού νεύρου και άρχισα αμέσως φαρμακευτική θεραπεία. Γύρισα στη Κύπρο αλλά ακολουθούσα πιστά τις οδηγίες των γιατρών. Μετά από 4 εβδομάδες, δημιουργήθηκε σοβαρό πρόβλημα στον ένα πνεύμονα αλλά και στη καρδιά.
Στη ζωή μου όμως συνέβη ένα θαύμα…
Ήταν απόγευμα και ήμουν στο σπίτι μου μαζί με μια αγαπημένη μου φίλη. Κάποια στιγμή ζαλίστηκα και έχασα τις αισθήσεις μου. Με βοήθησε να πάω στο δωμάτιο μου και να ξαπλώσω. Μετά από λίγα λεπτά, ένιωσε ξαφνικά έντονη ευωδία και έβλεπε το στόμα μου να κινείται, σαν κάποιος με το χέρι του να το έσπρωχνε. Συνέβη 3 φορές και εκείνη τη στιγμή συνήλθα, αλλά ένιωθα έντονο πόνο. Θυμάμαι που της είπα: «Πονώ πολλά». Εκείνη με κοίταξε για λόγο και μου είπε: «Το πρόσωπο σου γυαλίζει, σαν κάποιος να σε άλειψε με λάδι». Πήρε καθαρό χαρτί και σκούπισε απαλά το πρόσωπο μου. Πράγματι, το χαρτί είχε λάδι και αφού με κοίταξε ξανά, μου είπε: «Έγινες καλά, το πρόσωπο σου είναι όπως και πριν». Με βοήθησε να σηκωθώ και να πάω μπροστά στον καθρέφτη. Ήμουν καλά! Το στόμα μου ήταν όπως και πριν, όπως όλων των άλλων ανθρώπων. Ήταν αληθινό θαύμα!
Χαιρόμουν και περίμενα με αγωνία να με δουν τα παιδιά μου, ο άντρας μου, οι φίλοι και οι συγγενείς μου. Κανείς δεν το πίστευε, τα παιδιά μου πετούσαν από τη χαρά τους. Το πρόσωπο μου μοίραζε έντονη ευωδία για 3 μέρες. Ευχαριστούσα μέρα και νύχτα το Θεό! Από τότε νιώθω συνέχεια την Παναγία δίπλα μου. Κάθε φορά που πέφτω ψυχολογικά, νιώθω ακόμα πιο έντονα την παρουσία της .
Μετά από μερικές εβδομάδες…
Άρχισα να νιώθω έντονη αδυναμία στο ένα μου πόδι και να χάνω διαρκώς την ισορροπία μου. Έχω σχεδόν πάντα νάρθηκα όπως και στο χέρι, μόνο έτσι μπορώ να κινηθώ πια. Δυστυχώς όμως, δεν έφτανε μόνο αυτό, χάνω και πολλά δόντια, πέφτουν χωρίς να το καταλάβω. Έχω και υψηλό σάκχαρο αλλά αυτό σίγουρα προήλθε από το άγχος και το έντονο στρες.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ…
Την ημέρα των γενεθλίων μου που ήμουν στο νοσοκομείο και τα παιδιά μου με περίμεναν στο σπίτι να μου κάνουν πάρτι. Έκλαψα πολύ τότε…
Πήγα ξανά Ισραήλ και οι γιατροί εκεί μου είπαν ότι πάσχω από μια σπάνια ασθένεια που επηρεάζει όλους τους μυς στο σώμα. Δεν γνωρίζουν το όνομα της ασθένειας αλλά ούτε και τι την προκαλεί. Κάνω διαρκώς θεραπείες, περιμένω και πάλι ένα θαύμα…
Επειδή πλέον έχω ένα αδύναμο ανοσοποιητικό σύστημα, φορούσα για ένα μηνά χειρουργική μάσκα για να με προστατεύει από τους ιούς που κυκλοφορούν. Ήταν μετά από μια θεραπεία που έκανα στο Γενικό Νοσοκομείο Λάρνακας. Σε 10 μέρες περίπου, θα πάω ξανά στο Ισραήλ για περισσότερες εξετάσεις. Εύχομαι αυτή τη φορά να μάθω τι ακριβώς έχω, πως λέγεται αυτή η ασθένεια και μακάρι σύντομα να θεραπευτώ.
Ευχαριστώ μέσα από τη καρδιά μου τον άντρα μου, τα παιδιά μου, τους συγγενείς και τους φίλους μου που είναι συνέχεια δίπλα μου, που με αγαπάνε και μου δίνουν καθημερινά τόση δύναμη!
Κάθε μέρα…
Λέω στον εαυτό μου ότι δεν πρόκειται να παραδοθώ ποτέ στη φωτιά αυτής της ασθένειας. Ποτέ δεν θα αφήσω να με δουν τα παιδιά μου με δακρυσμένα μάτια. Παλεύω, προσπαθώ να κάνω ότι σχεδόν και πριν.
Μπορεί να μην μπορώ να κάνω χορό και ποδηλασία, να έκλεισα το Ινστιτούτο αισθητικής αλλά έχω το κατάστημα και προσπαθώ να εργάζομαι κανονικά.
Δεν χάνω ποτέ τις γιορτές στο σχολείο των παιδιών μου και μαζί κάνουμε απίστευτα πράγματα, παίζουμε, διασκεδάζουμε. Τους διαβάζω και τους πηγαίνω στα φροντιστήρια. Συνεχίζω να οργανώνω φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και όταν με κοιτούν περίεργα στον δρόμο δεν θυμώνω πια. Δεν μένω όμως ποτέ μόνη στο σπίτι γιατί αυτό με σκοτώνει.
Προσπαθώ να ζω μια φυσιολογική ζωή για χάρη των παιδιών μου και κάνω τα πάντα για να με βλέπουν χαρούμενη! Δεν θέλω ποτέ να νιώσουν ότι η μαμά τους σταμάτησε, εγκατέλειψε, δεν προσπαθεί πια. Θα παλεύω μέχρι να έρθει η λύτρωση και η χαρά ξανά πίσω στη ζωή μου…».
Το κοριτσάκι της Χριστίνας μας έστειλε μια ζωγραφιά αφιερωμένη στη μανούλα της
